The Stranglers (2022)

Britse rockgroep, ontstaan in het midden van de jaren zeventig in Guildford. Aanvankelijk noemden zij zich The Guildford Stranglers. De groep kwam op ten tijde van de punk-beweging en handhaafde zich vanaf begin jaren 80 met een eigen sound.

Orginele bezetting: Hugh Cornwell (zang, gitaar) was biologieleraar, Jet Black (drums) had een ijs- en wijndistributiebedrijf, Jean-Jacques Burnel (zang, bas) was karateka en liefhebber van Triumph-motorfietsen en Dave Greenfield (1949-2020), de opvolger van Hans Wärmling (toetsen), was al jaren semiprofessioneel muzikant.

De sound van dit viertal had zijn roots in de pubrock en de Amerikaanse rock van eind jaren zestig. Door de power van de punkbeweging aan hun geluid toe te voegen raakte hun carrière in een stroomversnelling, en in 1977 speelden ze in bijna elke Engelse zaal en braken ze ook internationaal door met de albums Rattus Norvegicus en No More Heroes. Ook het titelnummer van No More Heroes werd een internationale hit, onder meer ook in Nederland.

In de daaropvolgende jaren werd er door de band meer en meer geëxperimenteerd, met wisselend succes. Vooral The Raven en The Meninblack konden critici behagen maar het grote publiek niet. Pas in 1982 had de groep weer een hit met het sfeervolle Golden Brown, een traditionele wals in 3/4 maat, afgewisseld met frases waarbij 3 maten in 3/4 gevolgd worden door één maat in 4/4, waarvan de obscure tekst over heroïnegebruik en/of een meisje handelt. Ook nummers als Skin Deep (1984) en Always the Sun (1986) wisten het grote publiek te boeien.

Albums
Rattus norvegicus (1977)
No more heroes (1977)
Black and white (1978)
The Raven (1979)

Singles
Something better change (1977)
No more heroes (1978)
Golden brown (1981)
Skin deep (1984)
No mercy (1985)
Always the sun (1986)
Heaven or hell (1992)