John Hiatt – Love Like Blood (audio, 1983). John Robert Hiatt (Indianapolis, 20 augustus 1952) is een Amerikaanse zanger/songwriter. Hij werd in eerste instantie bekend als songwriter voor een groot aantal artiesten. Het duurde een aantal jaren voordat hij ook zelf succes kreeg als zanger.
“Love Like Blood” van het album “Riding with the King” uit 1983.
Hoewel John Hiatts leven een hel moet zijn geweest in 1984 (zijn vrouw pleegde zelfmoord en zelf was hij een alcoholistisch wrak, een periode waarop hij reflecteert in Bring The Family) behoort het album Riding With The King uit datzelfde jaar tot de beste uit zijn beginjaren. Het album werd half om half geproduceerd door Nick Lowe en Scott Mathews (Durocs). De eerste tekent voor een rootsy pubrock geluid (Hiatt krijgt hierbij hulp van Lowes band Cowboy Outfit) terwijl Mathews en Hiatt de enige muzikanten zijn op een aantal spaarzaam ingekleurde, voornamelijk akoestische folksongs. Riding With The King bevat minstens vier nummers die behoren tot het beste wat Hiatt ooit schreef: Death By Misadventure, She Loves The Jerk, You May Already Be A Winner en I Don’t Even Try. Vier nummers die Hiatt op zijn bitterst laten horen, waarbij een teveel aan zelfmedelijden wordt geneutraliseerd door een droog en sarcastisch gevoel voor humor. Love Like Blood staat op Riding With The King.
In 1991 werkte John Hiatt opnieuw samen met Ry Cooder, Nick Lowe en Jim Keltner in een band die ze Little Village noemden, maar die samenwerking was niet zo succesvol wegens botsende ego’s. In 1993 werd een album uitgebracht met covers van zijn songs, onder de titel Love get strange: the songs of John Hiatt. Dit album werd gevolgd door de verzamelalbums Rollin’ into Memphis: Songs of John Hiatt (2000) en It’ll Come To You…The Songs of John Hiatt (2003). In 1994 nam John Hiatt zijn eerste livealbum op, Hiatt comes alive at Budokan, waarop vooral nummers staan van de albums Bring the family, Slow turning en Stolen moments. Voor het album Walk on ontving hij een Grammy-nominatie. In 1998 koos het tijdschrift Rolling Stone hem tot zanger en componist van het jaar.
In 2000 volgde het album Crossin’ muddy waters met veel invloed van bluegrass-muziek. Op het volgende album “Master of disaster” (2005) werd o.a. meegespeeld door enkele leden van de blues rock band The North Mississippi Allstars. In 2007 kreeg hij een ster in de Music City Walk of Fame in Nashville. In 2012 verscheen het album Mystic Pinball, opgevolgd door Terms of my surrender (2014) dat grotendeels akoestisch is gespeeld. In 2018 volgde The Eclipse sessions, dat in vier dagen is opgenomen met Patrick O’Hearn (bas) en Kenneth Blevins (drums). Het album is genoemd naar de zonsverduistering die in die periode plaatsvond.
Voetnoot
- Meer:
- Bronnen: funkystuff.org
- Uitgaand: Paradiso (Amsterdam), 013 (Tilburg)
- Zoekwoorden: